ببار ای بارون ... ببار

چند تا صدا ( تنها ... می ماند ) هی تو گوشم، تو فکرم می پیچه. تمرکزمُ بهم می زنن این صداها و منُ مجبور میکنن که بلند شم برم سراغ یه کاغذ؛ برم سراغ یه دنج رها؛ یه سکوت توپُّ و البته یه خودکار. شروع کنم به نوشتن. اما حس این که با نقطه ـ ویرگول و کاما و نقطه و کلمه ـ با همه ی اینا باهم ـ بازی کنم، ندارم ...

از کجا دانستی ؟

امشب دلم ارزوی تو دارد.
نجواکنان و بی ارام ...
می نالد و گفت و گوی تودارد.
                   ــ تو انچه در خواب بینند
                   پوشیده در پرده های خیال افرینند.
                   تو انچه در قصّه خوانند.
                   تو انچه بی اختیارند پیشش ،
                   خواهند و نامش ندانند ــ
امشب دلم ارزوی تو دارد ...

...............................................................................................................
...............................................................................................................

می نویسم؛ خط میزنم ...
می نویسم؛ خط میزنم ...
می نویسم؛ خط میزنم ...
می نویسم؛ پاره میکنم ...
می نویسم؛ پاره میکنم ...
ساکت می شم. ساکن می شم. چشماموُ می بندم؛ به ارومی. اما کاش توام بودی.اه ... چقدر ناز می کنی. بیا دیگه لامصب! از چی نمی ترسی؟ هان؟ بیا. خیلی دیره. برگرد. یه برگشته بی برگشت. باید این جا باشی. نمیشه نوشت. نمیشه گُفت چیزی رو که باید. خودت همه ی اینا رو می دونی. بیا ...
...

در پیچیده به خویش

ظلمات مطلق نابینایی.
احساس مرگ زای تنهایی.

« ـ چه ساعتی ست؟ ( از ذهنت می گذرد )
  چه روزی؟
  چه ماهی
  از چه سالِ کدام قرنِ کدام تاریخِ کدام سیاره؟ »

تک سرفه ای ناگاه
تنگ از کنارِ تو.

اه، احساسِ رهایی بخشِ هم چراغی!
...