بر سرمای درون

همه
      لرزش دست و دلم
                               از ان بود
که عشق
             پناهی گردد،
پروازی نه
گریزگاهی گردد.

ای عشق ای عشق
چهره ی ابیت پیدا نیست.

و خنکای مرهمی
                       بر شعله ی زخمی
نه شور شعله
بر سرمای درون

ای عشق ای عشق
چهره ی سرخت پیدا نیست.

غبار تیره ی تسکینی
                            بر حضور وهن
و دنجِ رهایی
                 بر گریز حضور.
سیاهی
بر ارامش ابی
و سبزه ی برگچه
                     بر ارغوان

ای عشق ای عشق
رنگ اشنایت
پیدا نیست.